Ocalic od zapomnienia

Polonez

Przy konstruowaniu Poloneza przyjęto zasadę maksymalnego wykorzystania elementów i podzespołów z Fiata 125p. Opracowane przez polskich stylistów - przy wykorzystaniu bazy doświadczalnej FIAT-a - nadwozie było oparte na płycie podłogowej Fiata 125p, przez co rozstaw osi i kół pozostał nie zmieniony.

W myśl założeń pojazd ten miał spełniać najsurowsze amerykańskie przepisy dotyczące bezpieczeństwa biernego, dlatego jest o ok. 100 kg cięższy od Fiata 125p, a jego nadwozie ,jest bardziej sztywne i wytrzymałe. W drzwiach zamontowano wzmocnienia z kształtowników blaszanych, co wówczas było rzadkością. Auto wyposażono w bezwładnościowe pasy bezpieczeństwa na przednich siedzeniach. W wersji podstawowej wyposażenia Poloneza było wiele elementów, które inne wytwórnie samochodów montowały za dodatkową opłatą, np. obrotomierz, zegar, wycieraczka i ogrzewanie tylnej szyby.

FSO zakupiła od FLAT-a licencję na produkcję nowoczesnych silników benzynowych o pojemności 1,6, 1,8 i 2,0 1. Nic doszła jednak do skutku. W wersji podstawowej Poloneza napędzał zmodyfikowany silnik z Fiata 125p, o pojemności 1,5 I i mocy 55 kW . Opracowano również wzmocnioną wersję silnika o mocy 60 kW, lecz nie wdrożono jej.

W silniku zastosowano inną głowicę ze zmienionym kształtem komory spalania, kolektory wydechowy i ssący o innym zarysie kanałów. Nadano inny kształt tłokom i pierścieniom tłokowym. Łańcuch rozrządu został zastąpiony paskiem zębatym. Przekonstruowano układ olejenia silnika, w którym zastosowano filtr pełnego przepływu. Zmieniono układy chłodzenia i przewietrzania silnika. Zmianom został poddany również gaźnik.

W układzie przenoszenia napędu zastosowano sprzęgło ze sprężyną tarczową. W skrzyni biegów zmieniono mechanizm zewnętrzny zmiany biegów oraz przystosowano ją do zabudowy piątego biegu. Wał napędowy, tylny most i układ hamulcowy uległy tylko niewielkim modyfikacjom. Również zawieszenie samochodu i układ kierowniczy przejęto z niewielkimi modyfikacjami z Fiata 125p. Jedynie kolumna kierownicy uzyskała możliwość regulacji w pionie.

Nadwozie samochodu miało jak na lata siedemdziesiąte nowoczesny kształt o nie najgorszym współczynniku oporów powietrza CX -0,4 i odzwierciedlało wówczas obowiązujące trendy w ich konstruowaniu - masywne zderzaki, gięte szyby boczne i tylne drzwi

Wnętrze samochodu dawało wrażenie luksusu, dzięki dużej desce rozdzielczej z ładną pochyłą konsolą i bogatym zestawem wskaźników. W pierwszych wersjach tylna kanapa nie była składana, a wykorzystanie wnętrza ograniczała belka łącząca tylne słupki. Samochód "powtarzał" typowe niedomagania Fiata 125p: za mały rozstaw kół, duży promień skrętu, duże zużycie paliwa, słabe przewietrzanie i ogrzewanie wnętrza, zbyt słaby i nieelastyczny silnik, mały zbiornik paliwa, złe rozmieszczenie wycieraczek przedniej szyby, korodujący i wpadający w rezonans głośny układ wydechowy, słabe światła mijania.

Produkcja Poloneza ruszyła 2 maja 1978 r. W początkowym jej okresie samochód nie był poddawany żadnym zmianom - nie licząc drobnych poprawek. Został dobrze przyjęty w całej Europie - dzięki nowoczesnemu wyglądowi, bogatemu wyposażeniu, niezłej jakości wykonania, dużemu bezpieczeństwu biernemu i umiarkowanej cenie. Jednak w miarę upływu lat brak modernizacji, zastosowanie przestarzałego układu napędowego i obniżająca się jakość spowodowały zmniejszenie eksportu.

Na początku lat osiemdziesiątych wypuszczono wersję "X", w której zastosowano wzmocniony silnik o mocy 60 kW oraz pięciobiegową przekładnię.

W 1983 r. wypuszczono "kryzysową" odmianę pozbawioną pewnych elementów uposażenia wnętrza i listew zewnętrznych. Również tym roku rozpoczęto produkcję wersji 1.5 ze zmianami obniżającymi zużycie paliwa oraz - na niewielką skalę - Poloneza 2,0 Turbo, z silnikiem wysokoprężnym włoskiej firmy VM, o mocy 62 kW.

W 1986 r. zastosowano silnik o zwiększoj pojemności 1,6 1 i mocy 64 kW. Zmiany w nadwoziu objęły dodatkowe trzecie okienko w słupku tylnym oraz przednią ściankę od poloneza coupe.

W 1986 r. w fabryce podjęto prace nad silnikiem 1.5 Turbo o mocy 140 kW jednak jego awaryjność i niska trwałoć uniemożliwiły wprowadzenie go do produkcji seryjnej. Polonezy, zwłaszcza z silnikiem 2-litrowym, przez wiele lat startowały w rajdach, odnosząc wiele sukcesów, min. startował nimi Marian Bublewicz.

W 1989 r. podczas Targów Poznańskich zostaił pokazany Polonez ze zmodyfikowanym tyłem nadwozia - tylne drzwi przedłużono aż zderzaka i zmieniono lampy zespolone a 2 lata później gotowa już była wersja Caro.

POWRÓT DO MENU lub KOLEJNE MODELE