Ocalic od zapomnienia

Montaż PF 130p

Model ten został zaprezentowany w kwietniu 1969 r. podczas Genewskiego Salonu Samochodowego. Samochód, ze swym 2,8-litrowym silnikiem o mocy 140 KM (DIN) w wersji Berlina miał być modelem flagowym FIATa, konkurując w segmencie luksusowych sedanów o pojemności skokowej silników ok. 3 litrów z wieloma pojazdami znamienitych marek.

Nowy model spełnić miał dwa zadania. Po pierwsze miał zastąpić auta z serii 1800/2100 oraz 2300 B, a także stanowić miał niejako pokazowy egzemplarz możliwości FIATa w dziedzinie budowy limuzyn klasy wyższej.

Stotrzydziestka wykorzystywała stworzony przez projektanta Ferrari, Aurelio Lamprediego, układ napędowy z silnikiem w układzie V6. O ile prasa międzynarodowa nie szczędziła pochwał kierowanych pod adresem wyposażenia i komfortu podróżowania, o tyle silnik okazał się mniej przekonujący. Wiele owych jednostek napędowych "brało" olej, daleko też im było do bezawaryjności. Nim jednak liczba wyprodukowanych egzemplarzy osiągnęła 3000, FIAT zaoferował dostępny opcjonalnie silnik o mocy 160 (DIN). Ów stan rzeczy trwał do roku 1971, kiedy to w marcu przedstawiono udoskonaloną Berlinę z silnikiem o pojemności 3,2 l osiągającym 165 KM, jak również większy od dotychczasowego moment obrotowy. Zmiany wprowadzone w 1971 r. obejmowały również nowy projekt deski rozdzielczej oraz konsoli środkowej. Razem z silnikiem zmieniono skrzynię biegów; dotychczas stosowaną automatyczną, firmy Borg-Warner zastąpiono podobnym produktem tej firmy o oznaczeniu BW15.

Prawdziwą furorę jednak wywołał na genewskim salonie FIAT 130 Coupe. Był to projekt Pininfariny, nie różniący się pod względem szczegółów technicznych od wersji Berlina. Wkrótce po zaprezentowaniu nowych wcieleń modelu 130 wiele liczne testy wykazały znaczny postęp w porównaniu z ich poprzednikami. Wersja Berlina została postawiona przez magazyn "Club 100 000" na równi z Jaguarem XJ6 serii I, Oplem Diplomatem oraz BMW 2800, zyskując uznanie jako auto niezrównane pod względem komfortu na długich trasach.

Fiaty 130 były eksportowane z Włoch do 8 krajów: Austrii, Belgii, Holandii, Szwajcarii oraz Niemiec, Francji i Australii, a po skonstruowaniu w 1973 r. wersji z kierownicą po prawej stronie także do Zjednoczonego Królestwa. Zakładany plan sprzedaży opiewał na 20 000 egz.

Po zabiegach przeprowadzonych przez firmę Abarth na silniku o pojemności 3,8 l udało się uzyskać z jednostki napędowej moc 285 KM (DIN). Silnik ów został później wykorzystany w prototypie Lancii E030, pierwszym wcieleniu Lancii Stratos oraz Fiacie 131.

Na potrzeby VIPów i dostojników państwowych konstruowano opancerzone wersje Fiata 130. Inną zmodyfikowaną wersją tego samochodu podróżował Jan Paweł II podczas wizyty w Polsce w 1979 r. Auto to, jako "papamobile" miało podwyższoną część tylną dachu, tworzącą swoistą altankę, opancerzone nadwozie oraz wzmocniony silnik. Samochód ten trafił później do Polski i do dziś stoi w jakimś klasztorze.

FIAT zlecił Pininfarinie wykonanie projektów następców modelu 130, Opery i Maremmy, jednak żaden z planów nie doczekał się realizacji. Produkcję obu wersji samochodu zakończono jesienią 1977 r. Powstało 15100 egz. wersji Berlina i 4491 egz. Coupe.

W Polsce zmontowano dosłownie kilka sztuk tego samochodu, prawdopodobnie w obu wersjach nadwoziowych. Było to w 1974 roku.

POWRÓT DO MENU lub KOLEJNY FIAT