Ocalic od zapomnienia

Żuki

Pierwszym po Żuku A 03, nowo opracowanym modelem był samochód skrzyniowy oznaczony symbolem A 08. Pojazd ten o ładowności 1500 kg miał w przyszłości wypełnić lukę między Żukiem o ładowności 900 kg a Starem o ładowności 4000 kg. Prototyp samochodu A 08 wykonano na przełomie lat 1958-1959. Zabudowano w nim jeden z pierwszych egzemplarzy doświadczalnych górnozaworowego silnika typu S-21 o mocy 51,5 kW. Ze względu na powiększoną ładowność pojazdu wzmocniono zawieszenia wszystkich kół. W zawieszeniu tylnym oprócz resorów piórowych zastosowano dodatkowe sprężyny śrubowe. Zmieniono konstrukcję tylnego mostu dostosowując go do kół bliźniaczych. Nowe koła tarczowe miały obręcze przystosowane do dotychczasowego ogumienia. W modelu A 08 wykorzystano kabinę kierowcy z seryjnego Żuka, natomiast nową konstrukcją była skrzynia ładunkowa. Wszystkie ściany skrzyni były metalowe. Ściany boczne umocowane na - zawiasach umoż4iwiały łatwy załadunek pojazdu z boku. Płaska podłoga skrzyni ładunkowej miała powierzchnię 4,9-m2. Konstrukcja skrzyni umożliwiała zastosowanie pałąków i brezentowej opończy. Przy dotychczasowym rozstawie osi równym 2700 mm długość całkowita pojazdu wzrosła do 4500 mm. Masa własna wynosiła około 1700 kg.

W następnych latach budowano kolejne ulepszone prototypy tego modelu. Zastosowano w nich zmodernizowaną kabinę, czterobiegową skrzynkę przekładniową i tylny most o innej konstrukcji. Pojazd ten nie doczekał się jednak wdrożenia do produkcji. Podobny los spotkał następny model samochodu dostawczego opracowanego w Lublinie. Był to furgon mający oznaczenie B-40. Prototyp tego samochodu powstał pod koniec 1963 roku. Zastosowano w nim silnik, układ napędowy oraz zespoły podwoziowe z modelu A 08. Całkowicie odmienna była konstrukcja nadwozia. Zwracała uwagę jego nowoczesna sylwetka z dużą giętą szybą przednią i czterema reflektorami.

Stopniowej modernizacji podlegał produkowany seryjnie Żuk A 03. Do najważniejszych zmian konstrukcyjnych wprowadzonych w pierwszych latach produkcji należało: zastosowanie drzwi kabiny o nowej konstrukcji wraz z przeniesieniem zawiasów na słupki przednie, wprowadzenie nowego taśmowego hamulca ręcznego działającego na wał napędowy, nowych resorów tylnych z 13 piórami oraz wzmocnionego ogumienia o wymiarach , 6.50-16".

Kolejnym kierunkiem działania lubelskich konstruktorów było budowanie innych odmian nadwoziowych Żuka, aby możliwie jak najlepiej zaspokoić potrzeby transportowe krajowych i zagranicznych odbiorców. W pierwszej połowie lat sześćdziesiątych istniało duże zapotrzebowanie na furgony małej ładowności. Produkowano także pojazdy w Nysie, ale ich liczba nie pokrywała potrzeb. Niektóre duże przedsiębiorstwa transportowe we własnym zakresie wykonywały furgony na ramach Żuków. W tej sytuacji w krótkim czasie opracowano w FSC.dokumentację techniczną furgonu Żuk, który otrzymał oznaczenie typu A 05 (rys. 5). Prezentacja tego pojazdu nastąpiła na XXXIV Międzynarodowych Targach Poznańskich w 1965 roku. Do końca tego roku wykonano serię informacyjną modelu A 05 w liczbie 50 sztuk.

Nadwozie furgonu zaopatrzone zostało w drzwi boczne umieszczone w prawej ścianie nadwozia i zawieszone na przedniej swojej krawędzi oraz w dwuskrzydłowe drzwi tylne dzielone w płaszczyźnie poziomej. Górne skrzydło drzwi tylnych było oszklone. Przestrzeń ładunkowa oddzielona została od kabiny kierowcy przegrodą sięgającą nieco powyżej oparcia foteli. Produkcję seryjną tego bardzo przydatnego furgonu o ładowności 850 kg rozpoczęto w 1966 roku.

Rok 1965 zamknął się wykonaniem w FSC Lublin 8261 sztuk samochodów dostawczych Żuk. Z tej liczby 2000 pojazdów wyeksportowano poza granice kraju. Odbiorca egipski zwrócił się do producentów Żuków z zamówieniem na samochody gaśnicze przystosowane do tamtejszych warunków i klimatu Zakładowe biuro konstrukcyjne w krótkim czasie opracowało konstrukcję takiego pojazdu. Nowa odmiana nadwoziowa oznaczona została symbolem A 14.

W celu zapewnienia dobrej dynamiki w modelu tym zastosowano górnozaworowy silnik typu S-21 o mocy 51,5 kW.

W konstrukcji tej odmiany Żuka wykorzystano elementy nadwozi pick-upa i furgonu. Z pick-upa adaptowano skrzynię ładunkową, a z furgonu kabinę, dach i tylne narożniki nadwozia. W środkowej części nadwozia zabudowano szafki na węże tłoczne. Za tylną ścianą kabiny kierowcy zamontowana była ławka z miękkim pokryciem tapicerskim dla dwóch członków załogi. Pod odchylanym siedzeniem znajdował się schowek na wyposażenie motopompy. W obu ścianach bocznych wykonano drzwi umożliwiające dostęp do ławki załogi. Tylna część nadwozia zajmowała motopompa ustawiona na prowadnicach, co ułatwiało jej wyjęcie na zewnątrz pojazdu poprzez odchylaną tylną klapę. Zastosowano motopompę typu M 800 E napędzaną dwusuwowym silnikiem S-15, wyposażonym w rozrusznik elektryczny. Pompa typu P03 Polonia miała wydajność 800 dm3/min przy ciśnieniu 0,8 MPa. Otwory w tylnej części ścian bocznych ułatwiały połączenie motopompy z wężami.

Na dachu pojazdu zamocowano trójczęściową drabinę pożarniczą o długości 8 m. Dalsze wyposażenie pożarnicze stanowiły: zbiornik środka pianotwórczego 0 objętości 40 dm3, stojak hydrantowy, gaśnice tetrowe, węże ssawne i tłoczne, prądownice, bosak, topór i inne.

Samochód Żuk A 14 mógł być używany jako samodzielna jednostka do zwalczania mniejszych pożarów lub do współdziałania z innymi jednostkami. Długość pojazdu wynosiła 4405 mm, a wysokość z drabinami 2440 mm. Dopuszczalna masa całkowita określona została przez producenta na 2480 kg, a prędkość maksymalna na 95 km/h. Produkcję i eksport tych pojazdów rozpoczęto w 1966 roku.

W rok później do produkcji wprowadzony został Żuk z drewnianą skrzynią ładunkową o płaskiej podłodze. Model ten z dolnozaworowym silnikiem typu M-20 miał symbol A 09, a z górnozaworowym silnikiem typu S-21 nosił oznaczenie A 11. Kabinę kierowcy całkowicie oddzielono od skrzyni ładunkowej. Do tylnej części ramy przymocowano wysokie wsporniki wykonane z kształtowników stalowych. Oparto na nich drewniany pomost skrzyni ładunkowej. Dzięki pewnemu podniesieniu pomostu uzyskano jego płaską powierzchnię. Zwiększeniu uległa szerokość skrzyni: powierzchnia ładowania wynosiła 4,6 m2, tj. 0 0,6 m2 więcej niż w modelu pick-up A 03. Ściany boczne i tylna były otwierane. Standardowym wyposażeniem były stalowe pałąki oraz brezentowa opończa.

Ładowność tego modelu była największa w całej rodzinie Żuków i wynosiła 950 kg, a dopuszczalna masa całkowita została określona na 2500 kg. Przy rozstawie osi 2700 mm długość całkowita pojazdu wynosiła 4450 mm, a wysokość z opończą 2300 mm.

POWRÓT DO MENU lub DALSZA CZĘ|Ć HISTORII