Kolejną konstrukcją całościową, lekkiego samochodu ciężarowego nazywanego również dostawczym, mającym być produkowanym w FSC Lublin, wykonana została przez zespół składający się z ok. 70% pracowników GDK-Lublin i ok. 30% z pracowników BKPMot w Warszawie. Zespół ten kierowany przez inż. E. Lotha, głównego konstruktora BKPMot, opracował, przy wybitnie dużym i zasadniczym wkładzie inż. S. Tańskiego, głównego konstruktora FSC, samochód o ładowności 1700/1800 kg. Samochód był zaprojektowany w dwóch głównych odmianach nadwoziowych, a mianowicie w postaci samochodu skrzyniowego z opończą i ładownością 1800 kg oraz furgonu z bocznymi szerokimi odsuwanymi drzwiami i ładowności 1700 kg.

Po nieudanej próbie stworzenia nowego modelu Nysa 503 w połowie lat 60. (projektowanego pod kątem unifikacji z Warszawą 210), w momencie wdrażania do produkcji Polskiego Fiata 125p zespół inżynierów z BKPMot, FSO Warszawa, FSC Lublin i FSD Nysa, podobnie jak w połowie lat pięćdziesiątych, przystąpił do opracowania rodziny samochodów dostawczych bazujących na produkcie licencyjnym. W latach 1968-73 wykonano dokumentację i prototypy takich właśnie pojazdów- W Lublinie powstały modele 40 (furgon) i 42 (skrzyniowy), natomiast w Nysie - 41 (mikrobus) i 45 (sanitarka).

Samochody te, oznaczone jako typ 40 i wzorowane na lekkim samochodzie ciężarowym Peugeot J7, miały napęd na koła przednie oraz niezależne zawieszenie wszystkich czterech kół. Głównym elementem nośnym samochodu były dwuczęściowe dolne płyty blaszane wzmocnione dwiema podłużnicami. Kabina kierowcy wysunięta była ku przodowi z pedałami umieszczonymi przed osią przednią i ścianą tylną przyspawaną do ramowej płyty nośnej. Samochód napędzany mógł być silnikiem S21M lub silnikiem polski FIAT typu 115C o pojemności skokowej 1500 cm3. Konstrukcja samochodów typu 40 rozpoczęta została w 1968 r., natomiast badania prototypów i serii prototypowej w łącznej liczbie ok. 50 sztuk prowadzone były do 1973 r.

Żaden z tych potrzebnych pojazdów do produkcji nie wszedł powodując, iż polskie samochody dostawcze Żuk i Nysa jako mocno przestarzałe, gdyż skonstruowane w latach 1955/57, miały małe szanse eksportowe w szczególności do krajów II obszaru płatniczego.

Przyczynami nie wprowadzenia do produkcji samochodów typu 40 z przednim napędem i niezależnym zawieszeniem kół przednich i tylnych była konieczność znacznego dozbrojenia FSC Lublin w konieczne środki produkcji. Jednak najistotniejszą przyczyną wyeliminowania z planów produkcyjnych opracowanych w Lublinie lekkich samochodów ciężarowo-dostawczych były zamierzenia licencyjne, które spowodowały zawieszenie koncepcyjnych prac konstrukcyjnych w latach 1973-76.



Jedną z konstrukcji w ramach rodziny 40 był samochód o napędzie elektrycznym A 32 E o ładowności 500 kg. Miał on silnik szeregowy prądu stałego o mocy 22 kW. zasilany typowymi akumulatorami 144 V, 220 Ah przez tyrystorowy układ impulsowy. Pojemniki z akumulatorami o masie 1200 kg mieściły się pod skrzynią ładunkową samochodu. Zasięg jazdy wynosił 60 km. Podczas badań przekonano się, że (podobnie jak w Jelczu PR 110 E) istnieje konieczność zastosowania większych silników oraz lżejszych akumulatorów. Samochód A 32 E (podobnie jak Jelcz PR 110 E) nie wyszedł poza stadium wzorców - jeżdżących prototypów.