Późną jesienią 1956 r. zapadła decyzja o uruchomieniu produkcji mikrosamochodów, Realizacje tego zadania podzielono miedzy WSK Mielec i WSK Rzeszów. WSK Rzeszów opracowała dokumentacje silnika w ciągu 2 miesięcy, niewiele więcej potrzebowała WSK Mielec na stworzenie dokumentacji podwozia i nadwozia. Przy projektowaniu Mikrusa udział brało 30 konstruktorów oddelegowanych z obydwu zakładów. Pierwsze prototypy zaprezentowano władzom 22 lipca 1957 r. Do września 1957 r. wykonano próbną serie 17 Mikrusów przeznaczoną do testów eksploatacyjnych. W pierwszym półroczu następnego roku wyprodukowano serię informacyjną 100 Mikrusów. Pojazdy te zastały sprzedane indywidualnym nabywcom, których zobowiązano do składania okresowych sprawozdań z jazd. Nie zależnie od przekazywanych przez prywatnych użytkowników informacji , przeprowadzano własne próby i testy w Instytucie Transportu Samochodowego w Warszawie. Pozwoliło to na usuniecie wielu mankamentów, a wprowadzone zmiany i modyfikacje w istotny sposób poprawiły walory użytkowe i niezawodność pojazdu. Wnętrze nadwozia mimo małych wymiarów zewnętrznych (długość 3010 mm ,szerokość i wysokość 1300) mieściło dwie osoby dorosłe i dwoje dzieci. O ile z tylu było ciasno (odległość od fotela do dachu 770 mm. a głębokość siedzenia 300 mm ) o tyle z przodu było miejsca jak w pełnowymiarowym samochodzie. Niewygodne było jedynie wsiadanie i wysiadanie z uwagi na małą szerokość drzwi , których zawiasy znajdowały się w słupku środkowym. Wyposażenie wnętrza ograniczone było do minimum. Zestaw wskaźników obejmował tylko prędkościomierz i drogomierz. Pozostałe wskaźniki znajdowały się w polu widzenia kierowcy. Ogrzewanie odbywało się poprzez dopuszczenie do kabiny powietrza chłodzącego silnik. Przewietrzanie odbywało się przez uchylenie tylnych okien. Bagażnik o objętości 200 litrów znajdował się z przodu przed nogami kierowcy i pasażera. Dostęp do bagażnika możliwy był jedynie z wnętrza pojazdu! Wszystkie włączniki znajdowały się w polu widzenia kierowcy. Dźwignię kierunkowskazów i zmiany świateł można było obsługiwać bez odejmowania dłoni z jednoramiennej kierownicy. Ogrzewanie wnętrza kabiny polegało na wykorzystaniu powietrza chodzącego silnik, natomiast przewietrzanie umożliwia odsuwane szyby w drzwiach bocznych.
W interesujący sposób rozwiązano podwozie. Wszystkie koła zawieszone byty niezależnie na wahaczach poprzecznych ze sprężynami śrubowymi i amortyzatorami teleskopowymi. W układzie kierowniczym zastosowano przekładnię zębatkową. Z uwagi na niewielki nacisk na koła przednie, siła potrzebna do skręcenia kół była niewielka. Między skrajnymi położeniami trzeba było wykonać 2,25 obrotu kierownicą. Średnica zawracania wynosiła 9,2 m. Hydrauliczne, bębnowe hamulce działały na wszystkie koła pojazdu.
Źródło napędu stanowił 2-suwowy, 2-cylindrowy, chłodzony powietrzem silnik umieszczony poprzecznie z tyłu. Jego pojemność wynosiła zaledwie 296 cm , moc zaś 10,7 kW (14,5 KM) przy 5100 obr./min. Z silnika napęd przenoszony byt przez trój tarczowe mokre sprzęgło do 4-biegowej, niezsynchronizowanej skrzyni biegów biegów ( o następujących przełożeniach: I bieg - 3,98 , II bieg - 2,21 III bieg - 1,32 , IV - 0,93, wsteczny - 3,34 ) i dalej na koła tylne. Przełożenie między silnikiem a skrzynią biegów wynosiło 2,4.
Mikrus, mimo skrajnie uproszczonej konstrukcji, byt pojazdem łatwym w prowadzeniu. Mały silnik nie zapewniał wprawdzie zapierających dech osiągów (czas przyspieszania od 0 do 70 km/h około 32 s, prędkość maksymalna 85-90 km/h), ale w tamtych czasach były to wartości do zaakceptowania. Stosunkowo niskie było natomiast zużycie paliwa określane na 4,4-6 dm3 /100 km. Zbiornik paliwa o objętości 27 dm3 zapewniał więc spore zasięgi. Również zachowanie samochodu w czasie pokonywania zakrętów było poprawne, kwestionowano natomiast zbyt małe koła z 10-calowymi oponami, niezbyt nadające się do eksploatacji po większości ówczesnych dróg i ulic. Skuteczność hamulców oceniana była jako zadowalająca. Zdecydowaną wadą pojazdu była znaczna głośność zewnętrzna i wewnętrzna. Mikrus miał instalację elektryczną o napiciu 12 V. Jako ciekawostkę można wymienić zastosowanie prądnico-rozrusznika znajdującego się bezpośrednio na czopie wału korbowego. Prądnica wytwarzała moc 130 W.
Produkcja Mikrusa nie trwała długo, bo zaledwie 3 lata. W ciągu tego okresu wytworzono nieco ponad 1700 sztuk. Oficjalnie mówiło się, że o zaprzestaniu produkcji zadecydowały wysokie koszty wytwarzania: Mikrus był jednak pojazdem poszukiwanym i miał szansę stworzenia podwalin pod masową, indywidualną motoryzację. Kto wie, jak konsekwentnie powiększany i modernizowany wyglądałby za kilka lat.

W 1957 roku wraz z pierwsza partią Mikrusów powstały także 2 prototypy Mikrusa w wersji kabriolet, ale seryjnej produkcji nigdy nie rozpoczeto.
W 1960 roku , gdy produkcja została wstrzymana , opracowano prototyp małego samochodu dostawczego na bazie Mikrusa. W ciągu jednego tygodnia w Mielcu wykonano Mikrusa w wersji pick-up. Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego nie wyraziło zgody na jego produkcję.