Zgodnie z umową licencyjną FIAT dostarczył dokumentację techniczną oraz prototypy samochodu 125p w wersji kombi. We Włoszech produkcja tej wersji nie została uruchomiona. W samochodzie 125p Kombi przewidziano zastosowanie silnika 1500. Równocześnie zmieniono niektóre elementy podwozia. Powiększona została średnica wału napędowego, wzmocniono resory i amortyzatory tylne, zastosowano ogumienie o większej nośności i wymiarach 5.90 S-13. Nowością było wprowadzenie podziału hydraulicznego układu uruchamiania hamulców na dwa obwody oraz wprowadzenie korektora siły hamowania kół tylnych w zależności od obciążenia tylnej osi.

Jak przystało na samochód uniwersalny kanapa tylna była składana Długość przestrzeni ładunkowej po złożeniu kanapy wynosiła 1590 mm, a jej powierzchnia 1,55 m2. Nisko przebiegająca dolna krawędź drzwi tylnych ułatwiała załadunek ciężkich przedmiotów. Dopuszczalne obciążenie w tym modelu wynosiło 450 kg. Długość samochodu wzrosła do 4241 mm, a masa własna do 1065 kg. Samochód Polski Fiat 125p kombi przedstawiono na XL Międzynarodowych Targach Poznańskich, a jego produkcję rozpoczęto w drugiej połowie 1971 roku.

W 1972 roku produkowano już kilka wersji modelu kombi: standardowy z silnikiem o pojemności 1500 cm3, oraz dwa modele z silnikami 1300 cm3. Wersja ekonomiczna z zubożonym nadwoziem i silnikiem przystosowanym do paliwa LO 78 przeznaczona była na rynek polski, a wersja z tzw. bezpieczną kierownicą, osiągająca 140 km/h, przeznaczona była na rynek francuski. W planach znajdował się także model z podwyższonym prześwitem porównywalnym z prześwitem samochodu Warszawa.

Na XLI Międzynarodowych Targach Poznańskich zaprezentowano kolejne odmiany dostawczych fiatów. W oparciu o elementy nadwozia samochodu PF 125p kombi zbudowano prototypy dostawczych pick-upów o ładowności 540 kg (2 osoby + 400 kg ładunku) i powierzchni ładunkowej 2,5 m2. Jeden z wystawionych pojazdów wyposażono w sztywną nadbudowę wykonaną z laminatu poliestrowo-szklanego, masa własna tej wersji wynosiła 1040 kg, drugi posiadał brezentową opończę, zamocowaną na stałe. Pokazano także wersję z powiększonym o 40 mm prześwitem.

Wykorzystując nadwozie kombi opracowano także jednonoszową sanitarkę oraz oszklony furgon przeznaczony na rynek duński. Sanitarkę wyposażono w nosze umieszczone z lewej strony przedziału sanitarnego na wysuwanej platformie. Po prawej stronie obok noszy jest fotelik dla lekarza, co umożliwiało dokonywanie zabiegów podczas jazdy. Dla zapewnienia skutecznej wentylacji tylnej części nadwozia zastosowano duży wywietrznik dachowy, Koło zapasowe usytuowano obok noszy i jest ono dostępne po otwarciu tylnych lewych drzwi. Sanitarkę wyposażono w dodatkowe reflektory przeciwmgielne oraz dodatkowe sygnały dźwiękowe z "kogutem" . Samochód przystosowano do zainstalowania radiotelefonu. Wersja duńska kombi różniła się od przeznaczonej na rynek polski długością metalowej podłogi oraz brakiem tylnich foteli. Koło zapasowe umieszczono pionowo (w innych wersjach pod podłogą).

Na przełomie lat 1973/1974 uruchomiono produkcję samochodu sanitarnego w oparciu o nadwozie kombi. Nosze umieszczono wzdłuż lewej ściany nadwozia, a z prawej strony fotelik dla lekarza. W tylnej części dachu zamontowano wywietrznik.

W 1975 roku do produkcji seryjnej weszła odmiana pickup.

Wersje dostawcze Polskich Fiatów 125p przechodziły modernizacje co roku, podobnie jak wersja sedan.